Hoe ben je hier gekomen, Marjorie?

“Als jong meisje vond ik alles behalve leren interessant. Uiteindelijk trok het juridische stuk mijn aandacht, dus besloot ik een mbo-opleiding te volgen. En toen kwam de zomer. Ik wilde wat extra’s verdienen, en ging aan de slag bij een woningcorporatie.” Stoffig, saai en vooral niet bijzonder. Dat was het beeld wat Marjorie had bij woningcorporaties. Maar de praktijk bleek toch echt anders. “En hoe. Na mijn eerste werkdag dacht ik al wauw. Dat ik binnen één dag zoveel leuke verhalen zou horen en zoveel verschillende emoties voorbij zou zien komen had ik niet verwacht. Mijn zomerbaan werd mijn echte baan, terwijl ik daarnaast diverse studies heb doorlopen. Zo’n 6 jaar later brak een nieuw tijdperk voor mij aan: mijn tijd bij Corparis, waarin ik veel gedetacheerd werd.”

En dat detacheren beviel haar wel

“Leeuwarden, Almere, Apeldoorn – ik heb overal wel gezeten. Nadat ik bij talloze woningcorporaties binnen had gekeken, kreeg ik de kans om mee te gaan in de interne ontwikkelingen van Corparis en partner te worden. Ik ging mensen coachen in hun loopbaan, ontwikkelde een academie. Ik heb veel mensen getraind en opgeleid om andere nieuwe collega’s te kunnen helpen.” Terwijl de organisatie groeide, kwam óók nog een pandemie om de hoek kijken. En wat doe je dan? Marjorie stond in ieder geval niet stil. “Ik stortte me o.a. op het ontwikkelen van een Campus en E-learning tot in de late uurtjes, terwijl ik daarnaast nog mijn andere verantwoordelijkheden had in de organisatie - die volop in ontwikkeling was en het nodige van mij vroeg.” Die drukte begon zijn tol te eisen.

“Ik raakte de weg een beetje kwijt”

En als die weg niet meer duidelijk is, maakt het hoofd overuren. “Op een bepaald moment liep ik vast, raakte ik zoekende. Ik werkte structureel te veel, en het duurde lang voordat ik inzag dat dit niet goed voor mij was. Want voordat je voor jezelf en je eigen geluk kiest, moet je diepgewortelde overtuigingen loslaten. En wanneer dat loslaten lukt, gaat een wereld aan mogelijkheden open.” Marjorie haar beslissing? Haar taken bij Corparis neerleggen en voor haar dromen gaan als zelfstandige.

Daar ging wel een proces aan vooraf

Want hé, loslaten is makkelijker gezegd dan gedaan. “Ik was gefrustreerd dat ik niet verder kwam met de Campus. Dat resulteerde tot onmacht, en uiteindelijk bijna angst. En toen het idee voor het ondernemerschap steeds vaker door mijn hoofd spookte, voelde ik alleen maar weerstand – ik heb net een nieuw huis, een vaste baan. Hoe moet dit?” En wat doe je met weerstand? Juist: erdoorheen. “Toen ik de knoop eenmaal had doorgehakt liet ik alles los wat me tegenhield. Ik maakte de vrije val, en besloot dat ik mocht gaan ontdekken waar ik energie van krijg. Ik heb de regie weer in eigen hand, en heb alleen over mezelf iets te vinden. Mijn route is niet in beton gegoten en oh boy, wat geeft dát een energie!”

Opgestaan en opgevallen – tijd voor een nieuw tijdperk

Inmiddels is Marjorie nauw betrokken bij O&O, maar onze banden gaan jaren terug. “Toen de Corparis-academie werd opgezet kwam ik in contact met Marija. We hebben altijd contact gehouden en geregeld samen klussen gedaan. En toen ik middenin mijn zoektocht zat, waren het deze opvallers die mij een spiegel voorhielden. De verbinding onderling was zo sterk, dat ik me bij deze fantastische club mensen heb aangesloten.” En blij dat wij zijn met een partner zoals jij, Marjorie. “Grappig hoe mijn pad zich nu moeiteloos ontwikkelt. Iedereen heeft een innerlijk kompas – je moet alleen leren luisteren.”

In lijn met je emoties

“Mijn allergrootste les? Je valt nooit zo hard als je denkt dat je kunt vallen. Echt niet. Ook ik dacht dat ik de wereld moest dragen, en had ongezonde verantwoordelijkheden. Status is niet belangrijk – het hebben van leuk werk met leuke mensen wél. Ik moest dwars door deze overtuigingen heen. Dat was pijnlijk, maar nu zó waardevol. Ik voel me rijker, lach meer, en slaap beter. En dat komt omdat ik in lijn ben met mijn emoties.”

Je verlangens en je angst vinden elkaar in het voluit voelen. Misschien voel je je handen trillen, krijg je een twijfelende grijns, of buig je uit angst subtiel je schouders. Maar het voelen brengt je áltijd thuis. Zo ook Marjorie. “De komende tijd blijf ik lekker pionieren, mijn rol binnen O&O ontdekken. Maar vooral dingen doen waar ík energie van krijg!”